การเป็นนักสืบทำให้เราได้รู้ กฎระเบียบ วัฒนธรรมของแต่ละประเทศ

บทความวันที่ 27 ส.ค. 2557, 00:00

มีผู้อ่านทั้งหมด 10236 ครั้ง

แอร์กี่....กับเทวดา
          การเป็นนักสืบทำให้เราได้รู้ กฎระเบียบ  วัฒนธรรมของแต่ละประเทศ เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ผู้ว่าจ้างเป็นชาวต่างประเทศ  ติดต่อดิฉันผ่านทางอีเมล์  เธอรู้จักนักสืบกุ้งจากอินเตอร์เน็ต วัตถุประสงค์คือต้องการให้ดูพฤติกรรมสามี ขณะบินมาเมืองไทย เธอส่งข้อมูลมาทางอีเมล  เป็นภาษาอังกฤษ แปลได้บ้างไม่ได้บ้าง ต้องให้อากู๋ช่วย (google) จับใจความได้ว่า “สามีหลอก”  อากู๋ก็แปลให้ สุดท้ายก็ต้องพึ่งล่าม  สามีเธอทำงานเป็นสจ๊วตของสายการบินหนึ่ง   รูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาว    จะมาเมืองไทยกับสายบินเดือนละ 2 ครั้ง   เธอมีความรู้สึกและกังวลว่ากำลังถูกหลอก  ทั้งคู่แต่งงานกันมาประมาณ 5 ปี จดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมาย มีบุตรหนึ่งคน เธอเป็นแม่บ้าน  หลังๆ สามีมีพฤติกรรมแปลกๆ ทั้งการปฏิบัติตัวและการแต่งตัว และได้ยินแว่วๆเรื่องผิดปกติจากเพื่อนร่วมงานสามี  ไปสอบถามไม่มีใครพูดความจริง เธอพยายามสืบจนรู้เบื้องต้นว่า หล่อนทำงานเป็นแอร์ (หรือนางฟ้าที่เรารู้จัก  ส่วนชายเรียกว่าอะไร เทวดา รึปล่าว!หรือแล้วแต่จะเรียกมั้ง)  สายการบินเดียวกับสามี  หาข้อมูลจนรู้ว่าหล่อนเป็นใคร ชื่ออะไร  ล่าสุดเธอเช็คได้ว่าหล่อนจะบินเที่ยวเดียวกับสามีมาที่เมืองไทย   หลังจากคุยตอบโต้กันทางอีเมล์หลายครั้ง เธอตกลงว่าจ้างนักสืบ  ส่งรูปสามีมาให้ โอ้โห้ หล่อสุดๆ อยู่ในเครื่องแบบ เท่ห์มากอ่ะ! (หลงเลยหละ)    เธอแจ้งข้อมูลตารางการเดินทางมาให้  และย้ำกับนักสืบว่า เขาต้องมีความสัมพันธ์กันแน่ และต้องการหลักฐานที่จะไปฟ้องหย่าสามี  ก่อนถึงวันเวลาที่เป้าหมายจะบินมา ดิฉันประชุมงานเพื่อเตรียมความพร้อม ว่าใครจะเฝ้าจุดไหน งานนี้ดิฉันพลาดไม่ได้เป้าหมายหล่อซะขนาดนี้ การไปเฝ้าที่สนามบินไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จะให้หนุ่มล่ำบึกไปยืนชะเง้อคอยาวก็คงไม่ได้ เดี๋ยวเข้าใจผิดคิดว่าจะมาปล้น งานนี้เราต้องใช้นักสืบสาวๆ  ดิฉันมีหน้าที่คอยดูทางออกของลูกเรือ เมื่อเที่ยวบินมาถึง อีกชุดคอยวิ่งตามว่าลูกเรือของสายการบิน จะไปขึ้นรถตรงไหน ไปพักที่โรงแรมอะไร  อีกทีมคอยที่รถ เมื่อเรียกบุ๊บก็ต้องสตาร์ทันที   ดิฉันเดินกระวนกระวายไปมาคอยสังเกตดูเป้าหมาย  ประมาณห้าทุ่มของวันนั้นสายบินดังกล่าวลงจอดเรียบร้อยแล้วทุกคนตื่นเต้นมากไม่ใช่ว่าจะได้เจอคนหล่อนะแต่กลัวพลาดคะ   ประมาณครึ่งชั่วโมง มีนักบินและลูกเรือทั้งชายและหญิงเดินลากกระเป๋าออกทางช่องประตูขาออก  พยายามมองหาเป้าหมาย คนไหนหว่า เหมือนกันหมดเลย (หล่อ สูง ขาว จมูกโด่งมาก) ไม่หล่อธรรมดานะ โคตรหล่อ  แอร์ก็สวยมาก ทุกคนเดินเชิดลากกระเป๋าไปที่รถบัส ที่จอดรออยู่  ดิฉันดูรูปในมือถือ โอ้!  มันยากอ่ะ แยกไม่ออกไม่รู้คนไหนเป้าหมาย รีบถ่ายรูปทุกคนแล้วส่งเมล์ให้ผู้ว่าจ้างที่ต่างประเทศดู   กว่าเธอจะตอบมาว่าคนไหนเป้าหมาย  ทุกคนก็ขึ้นรถไปหมดแล้ว  ดิฉันและทีมงานรีบบึ่งรถตามรถบัสที่จะไปส่งลูกเรือ  รถบัสมุ่งหน้าสีลม ไปจอดที่หน้าโรงแรมฮอลิเดย์อินน์  จังหวะที่ผู้ว่าจ้างตอบเมล์กลับมาพอดีว่า  “เป้าหมายใส่นาฬิกาข้อมือเป็นสายหนังสีดำ” บ้าไปแล้วมองไม่เห็นเสื้อแขนยาว  “คนที่สามถัดจากคนที่กำลังก้าวขึ้นรถ” โอเค เฮ้ย โล่งอกไปที  คิดว่าจะฟาวซะแล้ว  ดิฉันพร้อมกับทีมงาน  ยืนจ้องทางเข้าโรงแรม มองหน้าทุกคนที่เดินลงจากรถ เห็นเป้าหมายเดินลงเกือบคนสุดท้าย ทุกคนต้องเดินไปเช็คอินที่เคาเตอร์ด้วยตนเอง   “ส้มๆ รีบไปดูซิห้องไหน” ส้มวิ่งตารีตาเหลือก ทำทีสอบถามราคาห้องพัก เจ้าหน้าที่แจ้งว่าประมาณ 5,000 บาท ส้มไม่ได้ใส่ใจราคาเท่าไหร่ ปากก็คุยไปตาก็เหลือบมองเป้าหมายดูว่าห้องไหน (ชื่นชมความหล่อไปด้วย) พนักงานหยิบซองการ์ดให้เป้าหมาย ส้มชะเง้อ (คอยาวเป้าหมายสูง 180 ซม ส่วนส้มประมาณ 150 กว่า) ส่งยิ้มให้เป้าหมาย เป้าหมายคงงงคนแคะที่ไหนมายิ้มให้   จังหวะนั้นป้าหมายวางซองไว้เลยเห็นเบอร์ห้อง ส้มรีบเดินมาบอกดิฉัน เป้าหมายลากกระเป๋าไปที่ลิฟท์พร้อมกลุ่มเพื่อน ดิฉันอาศัยช่วงชุลมุน ประกอบกับความเริ่ด (ขอบอกวันนั้นแต่งเต็มที่ จัดเต็มเชียว)  เดินตามไปกับกลุ่มเป้าหมาย รปภ.มองหน้า ก็ทำทีไม่รู้ไม่ชี้ ทำทีเหมือนเป็นแขก  ดิฉันตามเป้าหมายจนถึงห้อง เป้าหมายเข้าห้องพักคนเดียว ทำไงดีล่ะเราไม่รู้จะเข้าห้องไหน  แกล้งยืนค้นหาของในกระเป๋าอยู่นาน  ดูจนไม่มีใครเข้าห้องไปกับเป้าหมายแน่ๆ จึงลงข้างล่าง รีบส่งอีเมล์ รายงานผู้ว่าจ้าง  ตอนนี้เที่ยงคืนเศษ ขืนเดินไปมาแบบนี้ พนักงานโรงแรมคงสงสัยแน่ จึงขออนุมัติค่าห้องพักจากผู้ว่าจ้าง ที่จะต้องพักโรงแรมเดียวกันกับเป้าหมาย  เธอตกลงตามนั้น เรารีบไปเช็คอินทันที ดิฉันขอพนักงานที่จะพักชั้นเดียวกับเป้าหมาย พนักงานแจ้งไม่มีห้องว่างเพราะสายการบินเหมาไว้หมดแล้ว (เอาไงดีละตู) “งั้นพี่ขอชั้น 8 แล้วกัน”  ไม่เป็นไรเป้าหมายอยู่ชั้น 7 เราเดินไปสังเกตการณ์ได้”  ในขณะที่ลูกเรือทุกคนเข้าห้องทานอาหาร เราก็หาข้อมูลว่าจาก รปภ. ทราบว่าพวกสจ๊วต แอร์ ที่มาพัก มักจะออกไปเที่ยวดึกๆกัน  เราเป็นแขกของโรงแรมแล้วนี่ จะเดินไปซอกมุมไหนก็ได้ นั่งตรงไหนไม่มีใครว่า (แต่ก็ดูตาม้าตาเรือหน่อยนะ)  ประมาณตีหนึ่งเศษ หนุ่มสาวก็แปลงร่างลงมาชั้นล่าง ออกไปทีละคนสองคน โอ้ย ตายละซิคราวนี้ คนไหนล่ะเป้าหมาย ถอดคาบหมดแล้ว ไม่มีร่องรอยของสจ๊วตเลย   พยายามสังเกตข้อมือแล้วกัน นาฬิกาสายหนังสีดำ และสังเกตจากรูปถ่ายที่เธอส่งมามี ขี้แมลงวันแก้มข้างซ้าย ดูให้ดีนะ สาวๆ ก็แต่งตัวเฟี้ยวกันเชียว ไม่รู้คนไหนกิ๊กกันแน่ เพราะไม่มีรูปหล่อน  คนต่างชาตินิยมขึ้นรถตุ๊กๆซะจริงนะ  ทุกคนเรียกตุ๊กตุ๊กหมด ดิฉันจะวิ่งไปเอาที่ลานจอดก็คงไม่ทันแน่ ไหนๆก็ไหนแล้ว มาเลยตุ๊กตุ๊ก คนขับถามว่า  “ไปไหนพี่” “ม่ายรู้ เอ้ยตามคันโน่นไป เพื่อนมาจากเมืองนอกเขาอยากไปเที่ยว เขาไปไหนพี่ไปที่นั่นแหล่ะ” คนขับก็บึ่งตามคัน แต่ละคนไปเที่ยวผับย่านสีลม คนละที่กันเลย งานนี้จับปูใส่กระเด้งล่ะ ในผับที่ดิฉันเข้าไปมีแต่ชายทั้งน้านเลย พนักงานเสริฟ์มองหน้าคิดว่าดิฉันคงมาจับไก่หรือไม่ก็มาออฟเด็ก  ทำไม่รู้ไม่ชี้  สักพักได้ยินได้กลุ่มเพื่อนเรียกชื่อคนที่คิดว่าน่าจะใช่เป้าหมาย ดิฉันหูผึ่งเลยชัวร์เลยคนนี้แหล่ะ รีบโทรให้ทีมงานมาสมทบ เป้าหมายและเพื่อนๆ ดื่มเต้นกันอย่างสนุกสนาน  เวลาผ่านไปเกือบตีสี่ ผับบ้าอะไรว๊ะ เปิดเกือบสว่าง เป้าหมายยังไม่ออกมาเลย พนักงานเริ่มปิดไฟหน้าร้าน เห็นเป้าหมายและเพื่อนๆเดินกอดคอกันออกมาเรียกตุ๊กตุ๊กเช่นเดิม จะไปไหนต่อไปรู้ ดิฉันรีบบอกให้ส้มไปดักรอที่โรงแรม ตรงนี้เดี๋ยวเจ้จัดการเอง ดิฉันรีบโทรบอกทีมงานให้ไปนั่งเล่นโทรศัพท์แถวนั้นแหล่ะ คอยดูว่าใครเข้าห้องกับเป้าหมายหรือเปล่า เป้าหมายกดลิฟท์ไปชั้น 7  เดินไปที่ห้องแต่ไม่เข้า เดินไปเคาะห้องอีกห้อง เห็นหญิงสาวผมยาวโผล่หน้ามานิดนึง ส้มเอามือถือบันทึกภาพวีดีโอไว้ได้ (เจ๋งสุดอ่ะงานนี้) ไม่เสียเปล่าที่เฝ้าอดนอนมาทั้งคืน 
            เห็นมั้ยคะ ไม่ใช่เมืองไทยที่มีปัญหาเรื่องครอบครัวสามีมีเมียน้อย ไปมีกิ๊ก  ทั่วโลกก็เป็นเหมือนกัน ถึงขนาดต้องจ้างนักสืบเพื่อหาหลักฐาน  กฎหมายก็คงไม่แตกต่างจากบ้านเรานัก เพราะถ้าสามีไปมีหญิงอื่น ก็เป็นเหตุของการฟ้องหย่าได้   หรือเรียกร้องค่าทดแทนได้เหมือนกัน   ถ้าเป็นดิฉันคงไม่ปล่อยไปแน่คะ ไม่ปล่อยสามีนะคะ หล่อขั้นเทพแบบนี้หายากคะ 555 มีปัญหาปรึกษานักสืบกุ้งได้คะ