เห็นชื่อเรื่องก็แปลกแล้วใช่มั้ยคะ เขาเป็นลูกค้าดิฉันมานานหลายปี ใช้บริการกันตลอด

บทความวันที่ 24 ก.ค. 2558, 00:00

มีผู้อ่านทั้งหมด 11092 ครั้ง

เรื่องของ..แม่ยาย

    เห็นชื่อเรื่องก็แปลกแล้วใช่มั้ยคะ เขาเป็นลูกค้าดิฉันมานานหลายปี ใช้บริการกันตลอด ติดตามพฤติกรรมเมีย จับได้มาหลายครั้ง แต่ก็ให้อภัยทุกครั้ง อยู่กันมาจนลูกโตเป็นสาว คราวนี้เขาหายไปนาน  “สวัสดีครับ คุณกุ้งจำผมได้มั้ย ผมเอกชัย” “เอกชัยไหนคะ” เคสผมที่ให้ติดตามภรรยาแถวสาธร-สีลม เธอทำงานบริษัท เงินทุนนะครับ” “อ๋อค่ะ! มีอะไรให้ช่วยเหลือคะ”  “เรื่องเดิมครับต้องการทราบว่า เสาร์-อาทิตย์ เธอจะไปไหนกับใคร เพราะหายไปประจำ”  “ได้คะ” ดิฉันไม่สอบถามอะไรมาก เพราะคุ้นเคยกับเป้าหมายมากพอ ก็คงเหมือนเดิมมั้ง พอสามีจับได้ก็ขอโทษ สามีให้อภัย เธอก็ได้รถคันใหม่ป้ายแดงเหมือนทุกครั้ง (ดิฉันคิดในใจแบบนั้น) เคสนี้ทีมงานเคยได้สัมผัสกันเกือบทุกคนเพราะทำกันมาหลายครั้ง งานนี้โจ้..รับอาสาไปทำเอง “งานนั้นผมอาสาทำเอง ผมรู้เส้นทางเป็นอย่างดีครับ”   “เป้าหมายเปลี่ยนที่ทำงานใหม่แล้วนะ แต่ใกล้ๆที่เดิม” “ครับ ขอข้อมูล” ดิฉันส่งรูปภาพเธอพร้อมข้อมูลให้  โจ้รับไปอ่านแล้วยื่นคืนให้ “อ้าว ไม่เอาไปเหรอ” “ไม่ต้อง..อยู่ในสมองแล้วครับ” แหม่...นักสืบดิฉัน นอกจากติดตามเก่งแล้วความจำยังเก่งอีกนะ  ...เช้าวันเสาร์โจ้โทรมาหาแต่เช้า  “เป้าหมายยังไม่ออกจากบ้านเลยพี่ เธอทำงานกี่โมงกันแน่” “รออีกหน่อยแล้วกันเธออาจจะออกสายหน่อย”  ผ่านไป 3 ชั่วโมง โจ้ Line  มาบอกเห็นเป้าหมายแล้วกำลังขับรถมุ่งหน้าไปที่ทำงาน “โอเค..เฝ้าสังเกตุดูว่าเธอจะไปไหนกับใคร ช่วงพักเที่ยงหรือเลิกงาน” จนกระทั่งประมาณ 5 โมงเย็นเศษ โจ้โทรมา “ทำไมพี่ไม่อ่าน Line เลย “ โทษทีว่ะ พี่งานยุ่งมาก รับโทรศัพท์ให้คำปรึกษาลูกค้าทั้งวัน เดี๋ยวฟ้องชู้ ฟ้องหย่า สารพัด เป็นไงบ้างล่ะ “กลางวันไม่ออก..ตอนนี้ออกมาแล้ว ขึ้นทางด่วนมุ่งหน้าไปทาง งามวงศ์วาน-แจ้งวัฒนะ” “ จะไปไหนหว่า ..นั่นไม่ใช่ทางกลับบ้านสักหน่อย ตามไปเรื่อยๆแล้วกัน ส่งข่าวเป็นระยะนะ”   “ตอนนี้เลี้ยวเข้าห้างเซ็ลทรัลแจ้งวัฒนะแล้วครับ ผมว่าต้องนัดหนุ่มไว้แน่เลย”  “อย่าจินตนาการเยอะ ให้เห็นกับตาก่อน” สักพักโจ้ ส่งภาพมาทาง Line  ดึ้ง ๆๆๆ  เธอเดินอยู่ห้างคนเดียวแต่ก้มหน้าแชทตลอดเวลา ไม่มองซ้ายขวา ไม่สนใจว่าใครมองอยู่หรือไม่ โจ้เดินตามเป็นเงาเธอไปเลย เดินๆหยุดๆ ก้มหน้าก้มตาแบบนี้อาจจะแชทกับใครสักคนที่เธอนัดไว้  เธอเดินทั่วห้างไม่เห็นจะซื้ออะไรเลย แล้วก็ไปซุปเปอร์ซื้อขนมปังสองถุง ไปขึ้นรถขับกลับบ้าน วันนี้ไม่มีอะไรในก่อไผ่ รึว่าคนที่เธอนัดเขาไม่ว่าง  (จินตนาการอีกแล้ว...เพิ่งจะว่าโจ้ไปเป็นซะเองซิเรา) เธอกลับถึงบ้านประมาณ 2 ทุ่มเศษ ผู้ว่าจ้างบอกว่านี่ไม่ปกตินะ ปกติเธอจะกลับถึงบ้านเร็วสุดประมาณตีสอง  “พรุ่งนี้สายหน่อยก็ได้นะครับเพราะเป็นวันหยุด เธออาจจะออกหรือไม่ออกผมไม่แน่ใจ” “ได้คะ” รับทราบตามนั้นแล้วบอกกับโจ้ทราบด้วย  เช้าวันอาทิตย์ประมาณ 8.00 น.โจ้ Line ว่าถึงหน้าบ้านเป้าหมายแล้ว รถยังจอดอยู่ มีคนในบ้านประมาณ 2-3 คนเดินอยู่ โจ้จึงดักรอที่หน้าทางออกของหมู่บ้าน ประมาณ 11.30 น. เห็นรถเป้าหมายขับออกมาก แต่มองไม่ถนัดว่ามีกี่คน โจ้ขับตาม..เธอไปที่โลตัสใกล้บ้าน มีหญิงสาวอายุไม่เกิน 20 ปี ผิวขาวหน้าตาดี คงจะเป็นลูกสาว เดินลงจากรถข้างคนนั่ง แล้วเดินเข้าไปในซุปเปอร์ด้วยกัน ลูกสาวเดินเข็นรถ ส่วนเธอเดินเลือกซื้อของใช้ และอาหาร ขณะนั้นผู้ว่าจ้างอยู่ในบ้าน โจ้ปล่อยให้แม่ลูกเดินเลือกซื้อของตามสบาย ขอไปนั่งจิ๊บกาแฟรอในรถ ซึ่งจอดไม่ไกลกันมากนัก พอที่มองเห็นและสามารถถ่ายภาพได้ เธอและลูกสาวเดินออกมาขึ้นรถและกลับเข้าประมาณ บ่ายสองโมง วันนี้เป็นวันครอบครัวสงสัยจะให้เวลาอยู่กับลูกมั่ง ดิฉันและโจ้คุย  Line กัน  ถ้าประมาณ 5 โมงเย็นเป้าหมายไม่ออกโจ้กลับไปเลยนะ เธอคงไม่ไปไหนแล้ววันนี้ ที่ไหนได้ล่ะ พอห้าโมงเย็น โจ้ Line  มาบอกว่าเป้าหมายออกจากบ้านแล้ว  งานเข้าล่ะซิ “เธอไปทางไหน” “ยังไม่ทราบครับตอนนี้ยังอยู่ในซอย “โอเค ถ้าไปทางไหนบอกพี่นะ พี่จะดักรอระหว่างทาง”  ตอนนี้เธออยู่ทางด่วนแล้วครับ น่าจะไปทางแจ้งวัฒนะ พี่ไปรอแถวเมืองทองก่อน ผมคิดว่าเธอน่าไปที่เดิมเมื่อวาน “ตามนั้น”  เธอขับรถเร็วมาลงทางด่วนมาแล้วหันหน้าไปทางหลักสี่ ดิฉันรีบกลับรถและเหยียบตามไป น่าจะห่างกันประมาณ 4-5 ป้ายรถเมล์จากที่โจ้บอก รถไม่ติดดิฉันเร่งไปจนทันเห็นท้ายรถของเธอ เลี้ยวเข้าซอยซ้ายขวา ๆ ขับไปเรื่อยๆ แล้วไปจอดที่ลานจอดของคอนโดแห่งหนึ่ง เธอเดินถือถุงกระดาษเข้าไปในคอนโด ลักษณะท่าทางเธอคุ้นเคย ดิฉันรีบโทรบอกผู้ว่าจ้าง  “ผมไม่ทราบครับว่าคอนโดใคร..ถ่ายรูปมาด้วยนะครับ” น้ำเสียงผู้ว่าจ้างสุภาพมาก ภรรยาออกมาจากบ้านขึ้นคอนโดไปหาใครก็ยังไม่สะดุ้งเลย เธอหายไปข้างบนสักพัก เดินลงมาพร้อมกับชายวัยกลางคน คนหนึ่งหัวเกรียน ไม่เป็นทหารก็ตำรวจล่ะ ดูจากบุคคลิก  ทั้งสองเดินไปนั่งทานข้าวกันในร้านใกล้คอนโด ถ่ายรูปส่งให้ผู้ว่าจ้าง “พี่มาจัดการเลยมั้ยคะ เขามาหาผู้ชาย” “ตอนนี้ผมหย่ากันเรียบร้อยแล้ว  มันเป็นเรื่องของแม่ยายผม เขาฝากให้ผมหาคนตามให้ คือแม่เธอแก่มากแล้ว แต่จะยกสมบัติให้ลูกสาว เธอเป็นลูกสาวคนเดียว ก่อนที่จะยกให้ เขาอยากดูพฤติกรรมก่อนว่าจะสมควรให้หรือเปล่า ผมแค่ช่วยหานักสืบให้   แม่ยายพอทราบนิสัยของเธออยู่ครับ  เพราะตอนที่ผมหย่า ก็บอกสาเหตุไปแล้ว แม่ยายไม่เชื่อ ผมเลยเอาหลักฐานที่คุณกุ้งให้มา ให้แม่ยายดู ก็เลยไม่ว่าอะไรผม  เข้าใจผม ก็เลยยอมให้ผมหย่า ตอนนี้เรายังอยู่บ้านเดียวกัน..เพราะลูกสาวไม่รู้ว่าพ่อแม่เลิกกัน ลูกสาวผมเรียนมหาวิทยาลัยปี 1ไม่อยากให้เค้ามีปัญหา ก็เลยทำตัวปกติ “อ๋อ! คะ” เป็นแบบนี้นี่เอง เขายังได้เล่าเรื่องราวต่างๆของแม่ยายอีกเยอะแยะ ไหนๆเล่าแล้วก็คงเล่าให้หมด นักสืบจะได้รู้วัตถุประสงค์ที่แท้จริง เขาบอกว่าตอนแรกไม่คิดจะบอกแต่เห็นว่าเคยใช้บริการกันมานาน และก็รู้เรื่องของเขาเยอะ และไว้ใจเราด้วย จึงได้เล่าให้ฟัง   หลังจากนั้นเราได้ไปสืบต่อหาข้อมูลอีก จึงทราบว่ากิ๊กใหม่ของเธอเป็นทหาร  รู้จักกันเพราะเธอเป็นคนชอบเที่ยว ดูแล้วเธอคงไม่หยุดแค่คนนี้หรอก ถ้าเลิกคนนี้เธอก็ต้องไปคบคนใหม่อีก เธอโชคดี ที่ได้สามี ที่ใจเย็น ไม่ทำร้าย ไม้โวยวาย ทำอะไรเงียบๆ เธอก็ไม่เสียหน้าด้วย ตอนนี้ผู้ว่าจ้างบอก “ผมเป็นคนนอกแล้ว เอาหลักฐานมาให้แม่ยายก็พอครับ”..สุดท้ายก็คือ อดีตแม่ยายให้ติดตามพฤติกรรมลูกสาวคะ...  สังคมเปลี่ยน เทคโนโลยี่พัฒนามากขึ้น นิสัยคนก็พลอยเปลี่ยนไปด้วย.บางคนดี..บางคนร้าย ขึ้นอยู่กับเหตุการณ์และสถานการณ์นั้นๆ การตัดสินปัญหาไม่จำต้องใช้อารมณ์เสมอไป ทุกอย่างมีทางออก นึกไม่ออกบอกไม่ถูก..ติดต่อนักสืบกุ้งได้ค่ะ