เมื่อต้นเดือนลูกค้าติดต่อมาหานักสืบกุ้งต้องการให้ดูพฤติกรรมสามี

บทความวันที่ 3 ก.ค. 2561, 16:50

มีผู้อ่านทั้งหมด 1692 ครั้ง

ปลาพะยูน

            เมื่อต้นเดือนลูกค้าติดต่อมาหานักสืบกุ้งต้องการให้ดูพฤติกรรมสามี ได้ข่าวว่าจะไปสัมมนาต่างจังหวัด แต่ไม่ไว้ใจพฤติกรรม  งานเข้าเยอะ นักสืบไม่มีคิวกันเลย เต็มหมด ยังมีผู้อาวุโสอีกหนึ่ง  ต้องพึ่งเธอแล้วหล่ะงานนี้ ไม่เหลือใครแล้วนี่ จะให้ตากแอร์ต่อไปได้ไง ดิฉันมอบหมายภารกิจนี้ให้เธอ ดิฉันบอกเธองานที่จะมอบหมายนี้ อยู่แถวจังหวัดชายทะเลภาคตะวันออก  มีผลไม้ตามฤดูกาล  เธอไม่ปฏิเสธ รับปากทันที เพราะจะได้เที่ยวชมวิวสวยๆ และกินผลไม้อร่อยๆ  เธอรับข้อมูลจากดิฉันเรียกประชุมทีมงานทันที ดิฉันเดินผ่านไปพอดีได้ยิน วิวสวยมาก... ทุเรียนๆๆ เงาะ มังคุดกำลังออก ...อะแอ้ม ๆๆ..!  อ้าว !สงสัยข้อมูลมั้ยจ๊ะ   ได้ยินอะไร  ทุเรียน ท่องไว้ ทุเรียน ทุเรียน       ภารกิจที่สำคัญคือมอบหมายคือการแอบดู เอ้อไม่ใช่ ให้ตรวจสอบข้อมูลว่าสามีผู้ว่าจ้างไปเจอกิ๊กหรือไม่ ชายวัยใกล้ 60 หญิงประมาณ 45 อายุคะไม่ใช่น้ำหนัก แต่ถ้าเป็น 70 กว่าๆ นี่น้ำหนัก 70 นักสืบค่ะ แต่เธอคล่องตัวมากนะ    ภารกิจเริ่มขึ้นในรุ่งเช้า  ดูกันแบบชิลล์ ๆ นักสืบก็แก่ รถก็เก่า เธอใช้รถโตโยต้า โคโรล่า รุ่นโบราณติดแก๊สด้วยผ่านการใช้งานมาประมาณ 23 ปีแล้ว ส่วนเป้าหมายใช้รถยนต์ฮอนด้า แอคคอร์ด คิดเอาเองว่าทันไหม   นักสืบมืออาชีพไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้  คนแก่ รถเก่า ไม่ใช่ปัญหา เราทำงานกันเป็นทีม เราว่านักสืบเจ๋งแล้วนะ เป้าหมายนี่เก๋ากว่าอีก  ไม่ธรรมดา เขาพาหญิงมาด้วยแต่พักอยู่คนละที่ เขาพาหญิงไปเปิดรีสอร์ทที่อยู่ห่างจากที่สัมมนาประมาณ 2 กิโลเมตร สามีเธอทำตัวปกติ เข้าสัมมนา สังสรรค์กับเพื่อนจนดึก เลิกเข้าห้องนอนอาบน้ำตามปกติ  รอให้เพื่อนหลับกันหมดแล้วค่อยๆย่องออกจากห้อง ขับรถไปหากิ๊กอีกรีสอร์ท ที่หล่อนรออยู่  ใครจะทำอะไรที่ไหน นักสืบเฝ้าจับตาดูอยู่ไม่รอดพ้นสายตาค่ะ ในระหว่างที่ชายขับรถออกจากโรงแรมที่พักจะไปหากิ๊ก ระหว่างทางเป็นป่าต้นไม้เยอะ ด้วยความรีบและไม่ชินทางมืดด้วย เส้นทางในรีสอร์ทซับซ้อนเป็นตาข่าย เปิดบริการท่องเที่ยวเชิงนิเวศน์ พื้นที่ประมาณ 300 ไร่  กลางคืนไม่มีไฟส่องสว่าง  เขาขับรถวนอยู่ในรีสอร์ทเป็นเวลานาน  นักสืบเริ่มจินตนาการ  งานเข้าแล้วซิ วันแรกเอง รู้ตัวแล้วรึ...ทำไงเนี่ย  เริ่มปอดแหก สงสัยเขาเช็คตัวเองแน่ ไม่เอาแล้ว ออกไปรอข้างนอกดีกว่า เขาต้องไปหากิ๊กแน่ ว่าแล้วก็ขับรถออกไปถนนสายหลัก ผ่านไป 30 นาที ก็ยังไม่เห็นรถของเขาเลย เอ๊ะ เอาไงดี กลับเข้าที่พักตั้งหลักก่อนดีกว่า   หรือจะรอสักแป้บ...ไม่ทันไร  มาแล้ว ออกมาแล้ว เห็นรถเขาออกมาแล้ว  555 รู้แล้วทำไมถึงวนอยู่ในรีสอร์ท หลงทางละซิ อิอิ  เข้าห้องพักกับกิ๊กตามที่คิด เค้าคงไม่ออกจากห้องแล้ว นอนหลับสบาย ค่อยว่ากัน นอนดีกว่า  พรุ่งนี้ได้เวลากลับกรุงเทพ  ทีมงานหลับไม่ลง ตื่นมาแอบนั่งซุ่มเฝ้าแต่เช้ามืด ผ่านไปครึ่งวันยังไม่เห็นเงาของชายหญิงคู่นี้เลย คนอะไรข้าวปลาไม่กิน นักสืบนั่งเป็นนกเกาะสายไฟอยู่ ได้เวลาเช็คเอาท์  เขาจะอยู่ต่อหรือไม่เราไม่ทราบ  แต่เราต้องไปซิเช็คเอ้าท์ ก่อน  ไปรอทางออกดีกว่า เพราะรีสอร์ทนี้ก็ช่างเงียบ ไม่มีแขกอื่นเลย แหม่!  หล่อนหาที่พักได้ลึกลับมากหลบสายตาเมียหลวงได้อย่างดีเลย  ช่วงบ่ายวนกลับเข้าไปใหม่ โอ้ๆๆ พบกับภาพเบื้องหน้าตื่นเต้น โอ้โฮปลาพะยูน 2 ตัว กำลังแหวกว่ายในสายธาร เป้าหมายค่ะ เขาตัวใหญ่กันทั้งคู่ ไม่รอช้าหยิบกล้องถ่ายรูปทันที แชะๆๆๆ   ตกเย็นทั้งสองเริงร่าจูงมือชมพระอาทิตย์ตกดิน เดินเข้าห้อง มีหยอกล้อกันตามประสาคนรักกัน  สรุปเราก็ต้องเช็คอินเข้าไปพักด้วยอีกหนึ่งคืน    รุ่งเช้าวันต่อมาชายหญิงทั้งสองจะปรากฏตัวก็เที่ยง ข้าวปลาไม่กินกันเหมือนเดิม  จนกระทั่งบ่ายเขาทั้งสองก็ลากกระเป๋าออกจากที่พัก   จะรออะไรอยู่ขับโคโรล่ารุ่นเก๋าตามซิค่ะ  ระหว่างทางมีแวะชมธรรมชาติด้วย ตามประสาข้าวใหม่ปลามัน สงสารเมียหลวงจัง (ได้แต่คิดในใจ) ระหว่างนักสืบวาดปากแล้ว ทุเรียน ทุเรียน ไม่เห็นทุเรียนสักลูกเลย  ชายเลี้ยวรถเข้าโรงแรมแห่งหนึ่ง   ตามกันติดๆเลย พนักงานแจ้งว่าโรงแรมเต็มค่ะ อ้าว แสดงว่าเขาจองกันมาแล้ว ออกจากโน้นมาเข้ามาที่นี่ เราก็คิดว่าเขาจะกลับกันแล้ว   “ลูกค้าที่ไม่ได้จองไว้ ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าพื้นที่นะครับ” พนักงานแจ้งแบบนี้ ปัญหามีไว้ให้แก้เสมอ เราอยู่ข้างนอกกันถึงคราวรถเก่าคู่ใจ ใช้ประโยชน์ก็ทีนี่แหล่ะ ขับเปิดประทุนเข้าเลยค่ะ “น้องคะพี่จะทานอาหารจอดรถตรงไหนได้บ้างคะ”  พี่เชิญด้านในเลยครับ 55 ไงละ เรื่องจิ๊บๆ  เรามีที่จอดรถวีไอพีเลยนะคะ จากนั้นก็เดินหาละซิ โอ้โฮ ไม่ไหวละซิ โรงแรม 400 ห้อง อยู่ตรงไหนล่ะ มี 4 อาคาร ไม่เป็นไร เดินชิลล์ ๆ ไปเถอะ  เดินไปที่สระว่ายน้ำ จุดนี้คนภายนอกน่าจะอยู่ได้นานหน่อย เจอซุ้มกาแฟ หูตาก็ไม่ค่อยดี เหลือบตาขึ้นไปชมวิว อ้าว ..เจอแล้วเป้าหมายทั้งสองกำลังเปิดม่านระเบียงชมวิวทะเล เฮ้ย..โชคเข้าข้างเราแล้ว ช้าไม่ได้...ถ่ายรูปซิคะ ด้วยความดีใจยกกล้องถ่ายรูป ตามองฟ้า ขาตกบันไดซิคะ  ความโก๊ะของนักสืบตกบันไดของห้องอาหารกลิ้งคุกๆๆๆ ลงมานอนแอ่งแม้งที่พื้น  ตัวแม่ของดิฉันอายหน้าแดง ไม่มีใครมาช่วยเลย เป้าหมายก็มองอยู่ซิ หัวเข่าแตก ที่สำคัญลุกไม่ขึ้น รปภ.ก็ไม่มาช่วย นักท่องเที่ยวคนอื่นก็มองด้วยความสมเภชเวทนา ยันกายลุกมาได้ เดินเป๋ออกไป   ช่างมันได้รูปแล้วพอ. เดินเชิดแบบเป๋ ๆ ออกไป  ขำไม่ออกเลยละคร่า.    งานนี้. ไม่ได้กินทุเรียน ไม่ได้กินเงาะ ไม่ได้กินไรเลย กินแต่มาม่า. 55  นึกไม่ออกบอกนักสืบกุ้งได้ค่ะ